Aanbidding van een Godin: Ver Verleden of Vervalst Verleden?

Dat er vervalste kunstwerken in musea hangen is wel vrij bekend. Er zijn ook meerdere vermakelijke documentaires over gemaakt. Maar wist je dat dit ook het geval is met voorwerpen die in musea gepresenteerd worden alsof ze uit de oudheid komen? Wanneer je naar een museum gaat en hier objecten ziet liggen (waarvan gezegd wordt dat deze oud zijn), neemt het grootste deel van de mensen aan dat dit klopt. Zo heb ik er zelf ook nooit bij stil gestaan dat dingen uit de “oudheid” in musea niet altijd zo oud of authentiek zijn zoals beweerd wordt door de experts.

Het beeld Goddess

Het Britse Museum

“Het ontbreken van nauwe parallellen met andere neolithische sites heeft ertoe geleid dat sommigen twijfelen aan de authenticiteit van deze stukken. Inderdaad, het gerucht ging op het moment van ontdekking dat ze waren geplant om Armstrong voor de gek te houden. Het is onwaarschijnlijk dat hun authenticiteit uiteindelijk zal worden vastgesteld totdat soortgelijke objecten elders worden gevonden, of iemand zijn memoires schrijft.“ (vrije vertaling)

Het is al lang duidelijk dat het beeld Goddess hoogstwaarschijnlijk niet authentiek is. Maar in plaats van eerlijk hierover te zijn zetten ze een halfslachtig statement op hun website neer. Zodat ze het wel aankaarten, maar nog steeds kunnen doen alsof het hoogstwaarschijnlijk oud is. Als je maar lang genoeg wacht is dat ook zo, aangezien het beeld gevonden is in 1939.

                                              Godin Aanbidding

Het is belangrijk om te weten dat toen A. L. Armstrong het beeld “Godess” vond er een wil bestond om bewijs te vinden voor godin aanbidding. Met name bewijs dat deze godin aanbidding vele malen ouder was dan het Christendom. In 1939 beweerde Armstrong het ondubbelzinnige bewijs te hebben gevonden voor de aanbidding van een aardgodin in het neolithicum tijdperk op de Britse Eilanden.

Grimes Graves

Op de bodem van een schacht bij Grimes Graves, het grote complex van vuursteenmijnen uit de Nieuwe Steentijd in Norfolk, zou hij een vrouwelijk beeldje hebben ontdekt. Gezeten op een ruw altaar, met een vat voor offers voor haar geplaatst. Vanaf dat moment verscheen het beeldje in boeken over het neolithicum in het algemeen en Grimes Graves in het bijzonder, geïnterpreteerd als een godheid. The Ministry of Works, de beheerders van de vindplaats, plaatste een afbeelding van de ‘godin’ op de omslag van hun officiële gids en reconstrueerde het ‘heiligdom’ voor bezoekers om te zien. Het beeldje werd dus door alle officiële instellingen omarmd als authentiek.

Geruchten over het Godin Beeld

Vanaf het moment van de gerapporteerde ontdekking circuleerden er echter ook geruchten in sommige delen van de archeologische gemeenschap dat het Godin beeld nep was. Geplant door Armstrong of door iemand anders om hem voor de gek te houden. Toch was het pas in 1986 dat één van de leden van de archeologische gemeenschap, Stuart Piggott, de kwestie in verschillende kranten tussen 1986 en 1997 aan de orde stelde.

Ook Gillian Varndell onderzocht het Godin beeld. n het kader van een algemene herwaardering van het materiaal van Grimes Graves, en in 1991 meldde zij de volgende punten:

De opgraving is nooit gepubliceerd. Armstrongs notitieboekje stopte abrupt op de dag van de ontdekking, zonder het goed vast te leggen. Op de dag van de vondst had hij, hoogst ongebruikelijk, alle andere ervaren graafmachines opgedragen het gebied te verlaten. Het beeldje en het vat zien er verdacht vers gesneden uit, en iemand in het team van Armstrong was een deskundige houtsnijder. Omdat soortgelijke objecten gemaakt van hetzelfde krijtgesteente, zoals een Egyptische sfinx, behoorden tot zijn bezittingen uit de opgraving. Omdat er geen methode bestaat om krijtobjecten te dateren, voegde Varndell toe, kan de authenticiteit ervan niet objectief worden getest; Maar het is niet verrassend dat ze concludeerde dat het indirecte bewijs hun status uiterst dubieus maakt.

Deze twijfel wordt versterkt door het feit dat er sinds 1939 geen enkel ander beeldje is gevonden uit het Britse neolithicum. Het lijkt erop dat de ‘godin’ van Grimes Graves nep was en is. Het werd blijkbaar ge(oor)loofd omdat het precies vertegenwoordigde wat velen op dat moment hoopten te vinden. De weg lag nu open voor een algemene acceptatie van het idee dat heel Europa uit het stenen tijdperk en het Nabije Oosten de Grote Aardegodin hadden vereerd.

Conclusie

Wanneer je weet dat dit beeld hoogstwaarschijnlijk niet zo oud is als men beweerd wordt, maar wel nog als zodanig gepresenteerd wordt, wat is er dan nog meer niet echt authentiek? Wat nemen we aan als waarheid uit onze geschiedenis aan de hand van dit soort “vondsten”? Hoeveel zal er nog meer niet kloppen wat ons is geleerd? Net als met het OnderVoedingscentrum moeten we met een sceptisch oog kijken naar de instituten die ons, naar hun zeggen, voorwerpen uit de geschiedenis laten zien zoals musea.

Bronnen:
British Museum
Boek: The Triumph of the Moon door Ronald Hutton
Pagina 40-41 met de bijbehorende voetnoten
 

Heeft mijn informatie je verder op weg geholpen?
Overweeg dan om een (eenmalige) donatie te doen.