Positief Denken
Sceptisch Of Pessimistisch?
Mede door de dingen die ik deel, maar ook hoe ik naar bepaalde zaken kijk, ben ik nogal eens als negatieveling of pessimist gekenmerkt. Na jarenlange ondervoeding en onderwerping aan allerlei toxische ideologieën is er inderdaad veel duisternis naar binnen gestroomd. Zeker waar! Dat maakt het ook nu lastig om dit te negeren en zoals mensen het noemen optimistisch te zijn. Met wat er nu gebeurt, en wat er eigenlijk sinds mensheugenis gebeurt, is het lastig om constant een blij ei te zijn. Wat vaak als pessimisme bestempeld wordt bij mensen (zoals ik), kun je ook simpelweg zien als Realistische of Reële Scepsis of iets in die trant. Ik ga proberen om uit te legen wat ik hiermee bedoel.
Het Volle Glas
“Oh jij bent zo’n het-glas-is-halfleeg-type”
“Nee het glas is altijd vol. Deels gevuld met een of andere vloeistof, de rest met lucht”.
Deze uitspraak illustreert mooi waar het misgaat in het denken. Dat er slechts twee opties zijn, en dat er mensen zijn die niet inzien dat de realiteit is dat het glas altijd vol zit. Het is flauw en bijdehand natuurlijk, want iedereen snapt de strekking van deze uitdrukking, maar er is geen woord aan gelogen. Net als dat de realiteit ook vaak veel complexer is, en ons denken net zo min kan worden ingedeeld in twee zwart-wit uitersten. De realiteit bestaat uit veel lagen, waarvan we er veel niet zien of die sommige mensen niet willen zien.
Paranoïde Androïde
Kritisch denken wordt vaak verward met negativiteit of pessimisme. Alles moet leuk zijn. Als iemand informatie deelt met je mag je er vooral geen kritische vragen over stellen, of nog erger: achterdocht tonen. Wat sommige mensen in sommige gevallen “paranoïde” of “negatief” noemen, noem ik sceptisch. Uiteraard geldt dat niet altijd, er zijn gevallen waarin die termen terecht zijn.
Deze manier van deflecteren is een logisch gevolg van een onderwijssysteem dat ons vooral leert om gedwee mee te lopen met de stroom zonder kritisch na te denken. Scepsis meteen omdopen tot negativisme werkt als een soort schild. Als je iemand een “negatieveling”, “tinnen hoedje”, of wat moderner “wappie” noemt heb je jezelf meteen gevrijwaard om zelf kritisch na te denken en de kritiek van een ander te hoeven overwegen. Probleem opgelost!
Feiten Zijn Negatief
Mensen verbinden zich graag met allerlei politieke opvattingen, ideologieën, manieren van leven, maar ook met banale dingen zoals merken, bandjes, culturele stromingen, noem maar op. Dit is een puur menselijke eigenschap. Uiteindelijk zijn we spirituele, intelligente, en (zeker nu) veelal individualistische wezens, en proberen dat op een of andere manier invulling te geven. Het gaat alleen mis als je jezelf dusdanig personifieert met ideeën, plannen of zelfs producten dat iedereen die dit maar enigszins bekritiseert meteen een azijnpisser en/of vijand is.
Dit zie ik bijvoorbeeld wanneer ik mensen wijs op hoe toxisch bepaalde vleesvervangers zijn. Vervolgens krijg je meteen een hele fanclub op je nek die je virtueel afmaakt. Feiten zijn neutraal dus negatief noch positief, maar op zo’n moment is dit blijkbaar irrelevant en genoeg reden om vijandig te reageren. Het gaat dus meer om de versmelting van je persoonlijkheid met externe interesses. Dus ja, blijkbaar ook iets alledaags en ogenschijnlijk onbeduidend als een product dat gemaakt is door een bedrijf met winstoogmerk waarvan je de mensen aan het roer niet eens (echt) kent.
Onbekend Is Toch Bemind
Bovengenoemde tendens zie je in meer zaken. Mensen die blindelings het nieuws geloven, dus zowel kranten als de journaals, politici, en filantropen die de wereld constant proberen te veranderen naar hun utopische waanbeelden. Je kunt wel raden wat voor label je krijgt als je wijst op het feit dat journalisten een bepaald narratief moeten verkopen aan je. Hoe anders kun je een volk genoeg meekrijgen? Of dat nu gaat om een oorlogje opzetten, vleesconsumptie demoniseren, een dementerende man als president van de VS maken, CO2 als probleem verkopen, of mensen wijsmaken dat windturbines Het Klimaat gaan redden. Je kent die mensen helemaal niet, dus hoe kun je daar zo’n blind vertrouwen in hebben?
Dit geldt ook voor de ‘mediagenieke’ filantropen die met hun belastingontduik…sorry ‘foundations’ kunnen experimenteren op de mensheid en media omkopen om het publiek een bepaalde ‘waarheid’ te verkondigen. Of bepaalde vooraanstaande politici die gouden bergen beloven en dit vervolgens niet (kunnen) waarmaken, en overduidelijk hun positie in de Tweede Kamer gebruiken om uiteindelijk in een hoge functie in een groot bedrijf te eindigen.
Hoe vaak kan iemand tegen je liegen zonder dat je vertrouwen compleet weg is in diegene of het instituut waar hij/zij voor werkt? Blijkbaar heel vaak! Bij de meeste mensen althans. Het valt of staat blijkbaar bij een soort wereldbeeld dat je jezelf moet aanmeten om in bepaalde sprookjes te kunnen blijven geloven. Een aangeleerd en dwangmatig ‘Positief Denken’.
Positief Denken
Sinds de jaren 1970 is de New Age ideologie dusdanig overal in geïnjecteerd dat veel hieruit nu zo ongeveer algemeen gedachtegoed is geworden. Het zit ingebakken in de westerse cultuur. Hoe vaak hoor je mensen zeggen dat je het geen aandacht moet geven, want “alles waar je aandacht aan geeft groeit”. Of “het universum zorgt voor ons”. Verder natuurlijk lage vibraties of juist hogere frequenties, mindfulness, mediteren, yoga, en wat al niet meer. Tien jaar geleden nog redelijk ‘zweverig’, nu kijkt niemand meer gek op als iemand hierover praat. Zelfs tante “doe maar normaal dan doe je al gek genoeg” Truus, de ‘nuchtere’ kerel in één of ander gehucht, of de (hetzij progressieve) christen is niet immuun meer tegen deze vage en holle spiritualiteit die New Age wordt genoemd. Het vermeende positieve denken is hiervan een onderdeel.
Positief denken – De Religie
Het positieve denken om het positieve denken hebben we dus vooral te danken aan de New Age beweging. Niet alleen is dit verweven met het idee van ’gedachtekracht’, dus visualiseren wat je wilt (doorgaans materiele dingen), maar het is ook een opzichzelfstaand concept. Mensen die hameren op altijd het goede en positieve zien zijn niet per se bezig met gedachtekracht en visualisatie. Andersom idem, al zie je veel mensen die de neiging hebben om nergens over te praten omdat het dan zogenaamd ‘groeit’. Vooral negatieve onderwerpen worden om die reden vermeden. Of je wordt gesust met iets in de trant van “maak je niet zo druk joh”. Een gevaarlijke struisvogeltactiek die er in mijn optiek juist voor zorgt dat niemand nog een gesprek van substantie voert zodra er overduidelijk onmenselijke gebeurtenissen plaatsvinden. Hoe ga je elkaar dan vinden? Hoe ga je elkaar verenigen? Niet. Je verkeert dus liever in een positieve fictie, een blije bubbel.
Wat Niet Weet Wat Niet Deert
Uiteraard is het vanuit menselijke optiek begrijpelijk om in bovengenoemde bubbel te willen leven. Want het is zeker pijnlijk te moeten erkennen dat er “iets niet klopt” – zeker aangezien je daarna vaak moet handelen. Je moet jezelf en je gedachtegoed misschien wel 180 graden draaien.
Zo’n drang om een bubbel te creëren waarin alle negatieve zaken geen grip op je hebben is natuurlijk pure ontkenning van de realiteit. Het lijkt dan ook vaak dat mensen iets niet willen weten, en niet zoals veel mensen zeggen “dat geloof ik niet” en anderen voor gek verklaren. Dat is ook niet houdbaar. Zeker niet als hetgeen voor je neus gebeurt, hetgeen recht in je gezicht wordt gezegd door iemand die de macht heeft om desbetreffend onderwerp te realiseren, of wanneer iemand hetgeen goed kan beargumenteren (met talloze bronnen). Op dat punt is je positieve denken volledig getransformeerd tot een volwaardige cognitieve dissonantie.
Dit is ook precies mijn zorg, en ik verwacht dat dit meteen de reden is om het positieve denken als minireligie aan mensen te verkopen als iets goeds, bruikbaars en constructiefs.
Wezenlijke Verschillen Qua Wereldbeeld
Waardoor je vaak in nodeloze discussies verzeild raakt is het verschil qua perceptie. Je leeft in verschillende realiteiten. De één vind de ander een complotgeile gek, en diegene vindt de eerste een slecht geïnformeerde naïeveling. Je wereldbeeld is dusdanig verschillend dat je net zo goed in verschillende talen kunt converseren. Zolang je niet door een proces wilt om de wereld te zien zoals deze echt is, oftewel als je hebt besloten om dingen niet te willen zien, ga je sommige mensen nooit begrijpen. Dan blijft het in je ogen louter negatief als iemand gevaren in een bepaald overheidsbesluit aankaart, bekritiseert hoe delen uit de geschidenis aan ons worden uitgelegd, of je wijst op de implicaties van bepaalde ideeën die over ons worden uitgestort ‘van bovenaf’. Je categoriseert dus bepaalde waarschuwingen als reëel en niet reëel. Daarbij laten de meeste mensen zich leiden door de massa, oftewel eigenlijk door een select clubje dat deze massa mobiliseert. Een machtig clubje dat aan de touwtjes trekt van de grote media, multinationals, politici en andere (nog belangrijkere) beleidsmakers.
Ja ja, ook dit wordt natuurlijk afgedaan als een vergezochte complottheorie!
De Omgekeerde Wereld
Onthoud echter los van dit alles dat we nog steeds in een veelal omgekeerde wereld leven. Het leven is niet altijd leuk en niet alle mensen zijn (100%) goed. Dat kan nu eenmaal niet. We leven ook niet in een Disney film waarin de ‘slechterik’ overduidelijk herkenbaar is. Het zijn in de realiteit doorgaans mensen in pak aan de top van multinationals, onzichtbare figuren uit het bankwezen, technocratische elitefiguren, of engnekken die overkomen als sociaal ongemakkelijke nerds in alledaagse kleding. Er wordt constant gelogen en bedrogen. Het vervelende is dat het gros van de mensheid dit niet onder ogen wil zien. Zolang je niet wilt erkennen dat je dag in dag uit wordt voorgelogen en gemanipuleerd (je wordt eigenlijk geleefd), kom je nergens in een gesprek met ‘dissidente’ of ‘overheidskritische’ sceptici. Je kunt simpelweg niet op gelijke voet redeneren met elkaar als je vanuit verschillende werelden komt.
De Nieuwe Realiteit
Toegegeven is het slopend om alles wat je geleerd is te heroverwegen. Dingen waar je heilig in geloofde, of waar anderen je dagelijks van hebben willen overtuigen. Het is een constante hypnose op grote schaal. Ik probeer mezelf pas sinds 2019 (na ontdekking van alle leugens over ons dieet) stapje voor stapje uit deze fictie los te weken. Nog geen drie volle jaren eigenlijk. Het voelt echter aan als tien jaar.
Gelukkig, als je het zo mag noemen, was ik altijd al sceptisch. Dat maakte dat ik in tegenstellig tot veel mensen wel open stond om nieuwe dingen te leren. Ook al was dat behoorlijk ontluisterend, pijnlijk, en soms ronduit deprimerend. Toch had ik eigenlijk al op jonge leeftijd het gevoel dat veel zaken niet klopten. Politiek, geschiedenis, economie, en hoe de maatschappij an sich functioneerde. In plaats van dit tot op de bodem te onderzoeken heb ik dat gevoel netjes onderdrukt. Zoals het een braaf gehersenspoeld jongetje betaamt. Met onder andere uitgaan, drugs, studies volgen, dom vermaak, mezelf druk maken om fictieve problemen, en mezelf afleiden met het maken van kunst.
Gevaren Van Dwangmatig Positivisme
Uiteraard hebben we optimisten nodig en mensen die oplossingen zien als er problemen ontstaan. Optimisme juich ik alleen maar toe, als het maar geen hersenloze variant is zonder enige ruimte voor gezonde en reële scepsis.
Ik zie alleen het dwangmatige positieve denken juist als een hindernis en handicap om überhaupt bepaalde problemen (die kunnen ontstaan) vooraf en vooral op tijd te kunnen zien. Je kunt niet tijdig anticiperen als je alles wegwuift met je roze zonnebril op met credo’s als “ik zie graag het positieve van mensen in”. Het gaat niet eens meer om individuele mensen op veel punten, maar om systemen die onze menselijkheid zijn ontstegen en dus een eigen leven leiden. De woorden van Václav Havel komen ineens in me op:
“Technology – that child of modern metaphysics – is out of humanity’s control, has ceased to serve us, has enslaved us and compelled us to participate in the preparation of our own destruction.”
Weliswaar bestuurd door mensen met eventueel slechte intenties. Of gewoon mensen die heilig zijn gaan geloven in een bepaald einddoel en hierbij elk middel vergoelijken.
Je zult dus toch moeten kijken waar je in mee wilt gaan, of waartegen je jezelf passief of actief verzet. En hoe ga je herkennen waar je tegenin moet gaan? Juist: kritisch denken en je sceptische pet opzetten. Dus houd gerust je roze bril op, zolang je maar de scepsispet aan je garderobe toevoegt.
BRONNEN
https://www.cjr.org/criticism/gates-foundation-journalism-funding.php
https://www.webfx.com/blog/internet/the-6-companies-that-own-almost-all-media-infographic/
https://www.thenation.com/article/society/bill-gates-foundation-philanthropy/
https://www.montesquieu-instituut.nl/id/vjlobik3zat4/doorstroming_politici_naar_bedrijfsleven
Heeft mijn informatie je verder op weg geholpen?
Overweeg dan om een (eenmalige) donatie te doen.