Rick’s overgangsfase naar een dierlijker dieet
Geestelijke veranderingen
In de tijd dat ik onbewust meer vlees at voelde ik me al een stuk beter. Tijdens de overgangsfase naar dit praktisch volledig dierlijke dieet veranderde er echter nog veel meer. Zelfmoordgedachtes? Niet meer. Net als überhaupt constant doemdenken, en malen. Dat malen had ik gelukkig al aardig afgeleerd, maar met dit dieet lijkt het bijna onmogelijk.
Ik stap nu energieker en opgewekter uit bed, ook als ik weet dat die dag niet per se fantastisch gaat worden. Verder voel ik me veel meer geaard, en ben ik veel minder aan het rondzweven ofwel geestelijk afwezig. Ik blijk heel makkelijk te kunnen uittreden (kwam ik per toeval achter bij een energetisch therapeut), maar dat doe ik nu veel minder uit automatisme te doen. Wat ze in Engelstalige video’s over (ex)veganisten ”brain fog” noemen is weg. Verder meer in balans, dus geen stemmingswisselingen. Gegroeid zelfvertrouwen ook. Al met al positiever in het leven. Na meer dan 20 jaar op zich wel leuk om te ervaren dat je ook bijna euforisch de dag kan doorbrengen, zonder iets te doen of gebruiken dat dit gevoel (kunstmatig) opwekt.
Fysieke veranderingen
Lichamelijk merk ik dat wondjes sneller genezen, zonder te ontsteken. Hiervoor ging het echt standaard ontsteken, ook al maakte ik het meteen schoon. Ik heb minder last van m’n gebit en tandvlees. Het laatste hardnekkige buikvet dat er jaren zat is eindelijk weg, en ik heb er spieren voor in de plaats gekregen. Zelfs zonder te sporten – dat kon namelijk lange tijd niet vanwege het internationale huisarrest. Om nog even terug te grijpen naar het geestelijke aspect: deze situatie had me zeker weten compleet verlamd hiervoor, boos gemaakt, machteloos, angstig, et cetera. Nu is het lastig om niet boos en angstig te zijn, vooral om wat voor dystopische ellende er boven ons hoofd hangt, maar het consumeert me niet. Overigens was ik sowieso geen moment bang om ziek te worden. Maar dat is misschien ook de leeftijd.
Ondanks het vele verplichte thuiszitten heb ik veel minder last van mijn lichaam dan normaal. Gewrichten voelen ook beter aan. Veel minder hoofdpijn, want hiervoor was dat echt schering en inslag. Vooralsnog geen aften, maar dat klop ik meteen af. Hiervoor had ik af en toe vaak last van. Lang, en hevig.
Oxalaatdumps
Al eerder schreef ik wat uitgebreider over oxalaten die in veel plantaardig eten zitten. Zoals daarin beschreven dumpt je lichaam oxalaten lange tijd nadat je ze niet meer eet, en is het raadzaam de inname af te bouwen. Anders gooit je systeem in één keer alles eruit, wat zeer nare gevolgen kan hebben. Op zich heb ik het eten van groente inderdaad afgebouwd in mijn overgangsfase. Gelukkig lustte ik sowieso bepaalde dingen al niet waar veel oxalaten in zitten, dus dat komt goed uit.
Het is nu lastig om te bepalen wanneer een bepaalde klacht veroorzaakt wordt door zo’n oxalaatdump. Sommige mensen hangen elke klacht daaraan op, ik ben wat voorzichtiger. Het blijft toch zo dat je lichaam op Windows draait. Je krijgt een melding (of zelfs een blauw error scherm), maar een beschrijving met wat er precies aan de hand is en hoe je het vooral moet oplossen, ho maar.
Vies praatje (over dumps gesproken)
Tja, het is iets waar we liever niet over praten, maar wat toch belangrijk is: ontlasting. Ik ga niet liegen, dat was niet best in het begin. Mijn overgangsfase was waarschijnlijk toch te kort en abrupt, waardoor mijn maagdarmstelsel ontregeld was. Je moet je voorstellen dat je darmflora bacteriën bezit die gewend zijn om bijvoorbeeld granen af te breken, en dat je darmen lui zijn geworden doordat er vezels in je dieet zitten. Als dat er ineens niet meer in zit, begint er een kleine oorlog. Sommige bacteriën sterven (nagenoeg) nagenoeg uit, maar anderen moeten ineens met spoed aan het werk om het nieuwe eten te verteren.
De uiteindelijke lozingen wisselden tussen een spetterende show en “shitting bricks”. Uiteindelijk is dat allemaal goed gekomen, en is het op dit moment echt top. Beter dan ooit zelfs. Nog een groot voordeel is de frequentie. Op een vegetarisch 
dieet was het heel normaal om drie keer per dag te ‘gaan’. Sommige veganisten noemden zelfs hogere frequenties (16 bijvoorbeeld!) Nu is eens in de drie dagen geen uitzondering. Het wordt nu eenmaal veel meer opgenomen. Geen zinloze stoffen die er weer uit worden gewerkt zoals onverteerbare vezels.
Gas
Nog een groot voordeel is het verdwijnen van gasvorming. Ik zei wel eens dat ik “meer gas dan Groningen” had. Gênant, en heel vervelend. Buikkrampen als het niet kon ‘ontsnappen’, of een compleet toxisch atelier waar Veerle geen voet in durfde te zetten ’s avonds. Volgens een veganistische dokter is het lucht dat je meekrijgt bij het eten. Geloof me, dit was echt geen lucht, ja een stinklucht. Toen ik in de overgangsfase zat merkte ik al dat dit steeds minder werd. Nu is gas zelfs een rariteit, en geurloos.
‘sex drive’
En nu we toch over iets praten waar je vast niet over wilt lezen: ik heb sinds m’n puberende tienerjaren weer erecties waar je U tegen zegt, en dito ‘sex drive’. Vooral dat laatste zwakte aardig af op een nagenoeg plantaardig dieet. Iets waar fruitariërs vol trots over vertellen, maar wat ik toch minder geslaagd vond…
Oh ja ik zou bijna de nadelen vergeten
Dat komt omdat ik daar echt even over moest nadenken.
Het enige fysieke nadeel dat ik in het begin van de overgangsfase heb ondervonden waren spierkrampen in mijn benen, en voeten. Dat had ik al in mijn tienerjaren (en misschien ook als kind), en nu dus helaas ook ineens weer. Het lijkt te komen door een magnesiumtekort, maar het kan ook komen omdat je lichaam nog moet wennen. Het is nu eenmaal geen exacte wetenschap met voeding, dus het is een kwestie van dingen uitproberen. Op dit moment heb ik er al een paar weken geen last meer van, maar het is nog steeds niet compleet weg.
Verder is het anno 2020 zo ongeveer een controversiële daad om vlees te eten. Na een paar honderdduizend jaar is het blijkbaar ineens slecht voor onze gezondheid, dus wordt het overal gedemoniseerd. Deze oprukkende plantenpropaganda (waarover later meer) maakt dat uit eten gaan een uitdaging is geworden. Iets wat we hiervoor meerdere keren per week deden. Eten met vrienden is net zo goed ‘lastig’, dan wel onmogelijk. Het enige dat nog rest is BBQ-en in de zomer, en gourmetten met kerst.
Voor het leven?
Mensen hebben nogal de neiging om te vragen of je zo blijft eten tot je dood. Een 
vreemde vraag, zeker nadat je net hebt gezegd hoe goed je je voelt. Eentje die je ook niet stelt aan iemand die een ‘standaard dieet’ volgt. Zo’n vraag is sowieso onmogelijk te beantwoorden nu. Gelukkig is het in ieder geval geen ideologie waar je niet zomaar van kan loskomen zonder dat mensen je uit hun sekte verstoten.
Het kan echter goed zijn dat ik weer groente ga toevoegen, en aangezien we allerlei fruit in de tuin hebben groeien, ga ik dat nog wel eten. Dat aten we duizenden jaren geleden ook gewoon als het in seizoen was, dus waarom nu niet meer? Maar zeker niet elke dag bananen en ander overdreven zoete (gemodificeerde) fruitsoorten, en ook liever niet iets dat tweeduizend kilometer moest reizen. Vooralsnog zie ik deze tijd nog steeds als een overgangsfase, aangezien je lichaam niet zomaar gewend raakt aan een (totaal) ander dieet.
Wat mis ik?
Eigenlijk bar weinig, zeker niet iets qua groente of fruit. Veel dingen smaken me ook niet meer gek genoeg. Je smaakpalet verandert namelijk echt aanzienlijk. Tiramisu en appeltaart waren bijvoorbeeld echt totaal niet boeiend meer, al meteen in het begin van mijn overgangsfase. Zelfde geldt voor pizza (en dat vond ik echt heerlijk). Toevallig heb ik van de week de eerste frambozen gegeten. Die smaakten nog steeds prima.
Het is per dag bepalen hoe ik me voel, en telkens evalueren of er dingen ontbreken. En natuurlijk kijken dat als je weer iets toevoegt je niet weer oude klachten terugkrijgt. Na het lezen van mijn oxalatenblog kun je je echter vast voorstellen dat ik de spinazie, kiwi’s, en snijbiet sowieso laat staan…
Heb je begeleiding nodig met het carnivoordieet of met het vasten?
Heeft mijn informatie je verder op weg geholpen?
Overweeg dan om een (eenmalige) donatie te doen.