Suikerverslaving hoe kwam ik er vanaf
Na mijn vorige twee blogpost, waar de ene ging over suiker in fruit en de ander welk effect suiker fysolgisch op ons heeft, wil ik hert nu hebben over mijn eigen ervaring met suikerverslaving.
Mijn jeugd & suikerverslaving
In mijn blog over een maand zonder suiker en mijn relatie met eten heb je al kunnen lezen dat ik een aardige snoepkont was. Net als mijn moeder was ik een echte zoetekauw. Er was daarom altijd wel snoep in huis. Hoewel mijn vader vanuit huis werkte en mijn moeder vaak thuis was wist ik altijd wel snoep uit de la te stelen. Snoep was een beloning en troost, want mijn zelfbeeld was erg laag. Ook had ik aanleg om dik te worden en ik troostte mezelf voor het feit dat ik geen platte buik had door meer te snoepen.
Stiekem
Snoepen deed ik al heel jong stiekem. Dit hield niet op toen ik uiteindelijk een bijbaan kreeg in een supermarkt. Sterker nog het ondersteunde mijn suikerverslaving alleen maar. Vanaf dat moment kon ik zelf stiekem snoep meenemen naar huis. De verpakkingen verstopte ik onder mijn bed. Wanneer het te veel werd stopte ik het in een tas en gooide het onderweg naar school weg. Zoals ik al zei snoepte mijn moeder erg veel, maar zij kwam er niet van aan. Ze gaf me niet het goede voorbeeld, maar verwachte wel van mij dat ik niet veel snoepte omdat ik er wel van aankwam. Ik hoorde dan ook dikwijls wanneer we op een verjaardag waren, en ik iets lekkers wilde pakken, “zou je dat wel doen?”. Terwijl ze zelf wel aan het gebak zat. Dit zorgde er niet voor dat ik minder at, maar dat ik het stiekem ging doen. Mijn suikerverslaving werd er ook een stuk heftiger door.
Mate
Er was voor mij geen mate te houden met snoep en ik denk dat dat voor bijna iedereen geldt. Suiker werkte echt verslavend voor me en wanneer ik de eerst hap nog niet eens op had dacht ik al aan de volgende hap. Sterker nog: ik dacht aan het volgende wat ik kon eten wanneer ik nog iets aan het snoepen was. Wanneer ik echt heel verdrietig was kon alleen snoep troost bieden.
40 dagen zonder snoep
In mijn tienertijd heb ik, nadat ik de film 40 Days And 40 Nights had gezien, daarop geïnspireerd besloten om 40 dagen geen snoep te eten. Dit hield ik wel vol, want als ik eenmaal iets besloten heb om te doen dan kan niets me daarvan afbrengen. Vooral als het gaat om iets wat ik compleet in de hand heb. Helaas was het zo dat toen de 40 dagen om waren ik toch weer begon met een snoepje nemen. En uiteindelijk verviel ik weer in het oude patroon.
Overlijden
Nadat mijn moeder overleed, deed ik wat ik al zo lang deed en dat was grijpen naar eten. In een jaar tijd kwam ik 20 kilo aan en kreeg ik candida. Dit was het startpunt voor mij om naar mijn voeding te kijken, maar het duurde nog 11 jaar voordat ik kon zeggen dat suiker niet meer mijn leven beheerst.
Vasten
Hoe kun je dit doen? Door bijvoorbeeld te plannen wat je eet, wanneer je eet en hoeveel dit is. Intermitterend vasten is dus een goede manier om weer controle te krijgen. Door de keuze om een eetvenster te hanteren activeer je de prefrontale cortex. Wanneer je echter op die dag toch besluit dat je je er niet aan gaat houden en besluit toch te gaan eten zonder te kijken
hoeveel, dan wordt je weer gedomineerd door je reptielenbrein.
Geen suiker meer
Sinds januari eet ik geen suiker meer. Dit betekent dat ik ook geen granen en fruit meer eet. En ik kan zeggen dat ik suiker totaal niet mis. Ik voel me zoveel beter. Eigenlijk is het heel gemakkelijk om van een suikerverslaving af te komen. Je moet het simpelweg niet meer eten. Op een gegeven moment krijg je ook een andere smaak daardoor. Ik zeg niet dat ik nooit meer iets met suiker zal eten. Wanneer ik dat zeg, dan heb ik het over een stuk fruit. Een reep chocola vind ik namelijk echt totaal niet interessant meer.
Wat denk jij, zou jij zonder suiker kunnen?
Heeft mijn informatie je verder op weg geholpen?
Overweeg dan om een (eenmalige) donatie te doen.