Het jaar na het overlijden van mijn moeder
Eigenlijk is het niet meer dan passend om een van mijn eerste blogposts te laten gaan over het overlijden van mijn moeder. Aangezien dit voor mij eigenlijk het startpunt was van volwassen worden. Mijn moeder overleed in 26 juni 2009 toen ik net 23 geworden was. Ik woonde nog thuis en zat in mijn derde jaar op de kunstacademie. Ze overleed op de dag dat mijn vriend Rick zijn afstudeerpresentatie gaf.
Sterker nog: op het moment dat hij zijn presentatie aan het geven was. Het was een vrijdag en op de radio werd bekend gemaakt dat Micheal Jackson dood aangetroffen was. De maandag nadat mijn moeder overleden was stond ik mijn eindpresentatie op de WDKA voor jaar 3 te geven. Ik wilde toen niet speciaal behandeld worden, ik wilde gewoon mijn presentatie geven en doorgaan met mijn leven. Ook had ik geen zin om met familie, vrienden en vriendinnen over mijn moeder te praten. Naar vrienden heb ik toen een mail gestuurd dat ik even geen contact wilde.
Het eerste jaar
In augustus dat jaar ben ik uit huis gegaan en ingetrokken bij mijn vriend (waar ik toen nog maar amper 4 maanden wat mee had). Dit was en is nog steeds een van de beste keuzes die ik ooit gemaakt heb. En ook de eerste keer dat ik voor mezelf koos. Ik kon me echt op mijn verdriet focussen en deze kwam dan ook met overweldigende kracht. Normaal gesproken is het al zo dat als ik iets voel dat ik het dan heftig voel. Ik kan wel stellen dat dit verdriet het heftigste is wat ik ooit ervaren heb. Het ging door merg en been. Ik kan me niet veel meer herinneren van dat jaar. Het is een grote waas. Wat ik nog weet is dat ik heel veel geslapen heb en oncontroleerbaar heb gehuild. Als ik dat niet aan het doen was, dan was ik veel aan het eten of staarde ik naar de muur. Die muur heb ik goed leren kennen. Geestelijk was ik er niet bij, en je kunt wel zeggen dat ik in een depressie zat. Ik weet nog dat ik mijn buik en borsten zag groeien en mijn huid zag scheuren, maar dat het me niets deed. Niets interesseerde me nog, het enige wat me op de been hield was Rick, en de routine van het examenjaar op de kunstacademie.
Creatieve verwerking
In het jaar na haar overlijden heb ik een ets gemaakt van een foto van mijn moeder. Deze ets is opgebouwd uit brieven aan haar die ik in het jaar na het overlijden aan haar schreef. Mijn broer Alwin heeft een heel mooie docu over het overlijden gemaakt genaamd Eigen-Will. Mijn vader maakte het boek Willskracht, over het laatste jaar dat mijn moeder bij ons was.
We hebben alle drie een creatieve uitlaatklep gevonden om ons verdriet te verwerken. Creativiteit is dan echt een zegen. Je kunt je focus leggen op een creatie. Je komt in een meditatieve staat, en kun je even loskoppelen van je pijn. In het jaar na het overlijden van mijn moeder maakte ik veel werk en studeerde ik af bij de kunstacademie.
Relaties
Zoals ik al in het begin noemde communiceerde ik naar vrienden en vriendinnen dat ik even geen contact wilde. Rick is in dat jaar mijn steun en toeverlaat geweest, mijn schouder om op uit te huilen, het luisterende oor. En het fijne was dat hij mijn moeder niet kende dus ik kon over haar praten zonder dat hij zijn eigen verhaal ook wilde doen. Ze zeggen wel vaker dat je bij heftige gebeurtenissen je vrienden leert kennen en dat is niet voor niets. Ook ik heb dit ervaren. Er zijn wat mensen weg gevallen, maar de meeste vrienden zijn gebleven. In je verdriet maak je soms beslissingen die mensen niet begrijpen, hetzij omdat ze nog nooit in zo’n situatie hebben gezeten en dat ze denken dat ze het nooit zo zouden aanpakken. Of omdat ze gekrenkt zijn, omdat jij niet op dat moment klaar was voor de steun die ze wilde bieden. Sommige mensen kunnen zich hierover heen zetten. Andere niet. En dat is prima.
Negen jaar later
H
et is alweer negen jaar geleden dat mijn moeder overleed en in die tijd ben ik tot veel inzichten gekomen. Ook heeft deze ervaring me in staat gesteld mezelf te vormen naar de vrouw die ik wil zijn. Het zorgde ervoor dat ik een tijdje echt op mezelf aangewezen was, los van mijn ouders. Dat is alleen maar goed geweest. Een ding weet ik zeker, ik zou nu een ander soort vrouw zijn als mijn moeder nog zou hebben geleefd. Ik heb veel van haar mogen leren en zie soms dingen van haar in mezelf terug. Als dit iets moois is, koester ik het, maar als het iets is wat schadelijk voor mezelf is dan probeer ik dit te veranderen. Je bent nooit klaar met groeien. Ik probeer dan ook altijd zo beweeglijk mogelijk te blijven. Mijn twintiger jaren stonden in het teken van rouw en verwerking en de reis terug naar mezelf. Het was een zware tijd en ik ben blij dat deze achter de rug is.
Heeft mijn informatie je verder op weg geholpen?
Overweeg dan om een (eenmalige) donatie te doen.
Nederlands 
English